Dlaczego to ważne? Bo do tej pory takie molekularne komputery były w stanie albo przechowywać informacje, albo wykonywać obliczenia – ale nie jedno i drugie jednocześnie. To, że komputer molekularny potrafi sobie radzić z sudoku i szachami, wymagającymi wysokiego poziomu mocy obliczeniowej, dowodzi, że obliczenia DNA mają wielki potencjał i w niektórych zadaniach mogą nawet przewyższyć komputery tradycyjne.
Komputery DNA potrafią przechowywać w swych molekułach ogromne ilości danych z gęstością niemającą odpowiednika wśród tradycyjnych urządzeń z pamięcią masową – i to przez tysiące lat. W odróżnieniu od klasycznych komputerów, przetwarzających dane w sposób sekwencyjny, biokomputery świetnie sobie radzą w obliczeniach równoległych, co sprawdza się zwłaszcza w przypadku szczególnie złożonych zadań.
Są jeszcze dwie wielkie zalety, którymi komputery DNA dominują nad klasycznym hardware’em. Pierwsza polega na tym, że cząsteczki DNA są bardzo stabilne i odporne na uszkodzenia, co sprawia, że przechowywane przez nie dane są bardzo bezpieczne i łatwiej je chronić choćby przed cyberatakami.
Druga wiąże się z oszczędnością: ilość energii, której potrzebują do pracy komputery DNA, jest nieporównanie mniejsza niż ta, której wymaga obecnie używany przez nas sprzęt.
Komputery DNA działają poprzez procesy molekularne, a nie dzięki elektryczności, jak komputery tradycyjne
W czasach szkolenia coraz bardziej zaawansowanych modeli AI, pożerającego ogromne zasoby energii, ten argument ma podstawowe znaczenie.
Na razie większość komputerów molekularnych tworzona jest ze zsyntetyzowanego DNA, przez co nie można ich jeszcze integrować z żywymi organizmami. Naukowcy uważają jednak, że pojawienie się w pełni sprawnego systemu obliczeniowego opartego na żywych komórkach to tylko kwestia czasu i pieniędzy.
Zdjęcie zajawka: master1305/Freepik
Zostaw komentarz
You must be logged in to post a comment.